Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον σύντροφο Γιώργο Ροΐδη αντιναύαρχο του Πολεμικού Ναυτικού εν αποστρατεία

Επικήδειο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ και του τμήματος για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας εκφώνησε ο Γιάννης Ντουνιαδάκης, υποναύαρχος ε.α ΠΝ

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον σύντροφο Γιώργο Ροΐδη αντιναύαρχο του Πολεμικού Ναυτικού εν αποστρατεία.

Μαχητής, από νεαρός διεκδίκησε και πέτυχε την είσοδο του στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων μετά από αγώνα απέναντι στο καθεστώς των “κοινωνικών φρονημάτων” της εποχής, που απέκλειε την είσοδο σε στρατιωτικές σχολές αλλά και γενικότερα στο δημόσιο κάθε προοδευτικό και αγωνιζόμενο υποψήφιο.

Παιδί λαϊκής, αγροτικής οικογένειας ο Γιώργος Ροΐδης διατήρησε σε όλη του τη ζωή την αγάπη του για το λαό. Ο Γιώργος ανήκε σε εκείνη τη γενιά αξιωματικών που εμπνέονταν από τους αγώνες του λαού, την αντιδικτατορική και αντιιμπεριαλιστική πάλη.

Με την αποστρατεία του έδωσε τη μάχη μέχρι την τελευταία του στιγμή μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ για το δίκιο, την προκοπή του λαού μας, το σοσιαλισμό. Δραστηριοποιήθηκε, ακόμη, σε στενή σχέση με το αντιπολεμικό και φιλειρηνικό κίνημα και ιδιαίτερα μέσα από την Κίνηση για την Εθνική Άμυνα (ΚΕΘΑ). Στο ίδιο πλαίσιο, ήταν τακτικός συνομιλητής στις εκπομπές της τηλεόρασης τότε του κόμματος τον “902”.

Επίσης δραστήρια αγωνίστηκε και για τα δικαιώματα των αποστράτων με την Ανεξάρτητη Ένωση Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΝΕΑΕΔ), της οποίας για σειρά ετών και μέχρι σήμερα διετέλεσε πρόεδρος. Με καθαρό και κοφτερό μυαλό ήξερε να διακρίνει τις κακοτοπιές που βάζει το αστικό σύστημα.

Στις εκλογές του 2019, δέχτηκε μετά χαράς και τιμής την πρόταση, να είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από την έπαλξη εκείνη κάλεσε τους συναδέλφους του να κρατήσουν μαζί με το Κόμμα “όπως και άλλες φορές στην Ιστορία της χώρας, … τη σημαία του αγώνα για το δίκιο του λαού, για μια Ελλάδα απαλλαγμένη από τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τους πολέμους”.

Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και του Τμήματος για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας στεκόμαστε προσοχή μπροστά στη σορό του σύντροφου Γιώργου. Αποτίουμε φόρο τιμής στο Ναύαρχο και σεμνό αγωνιστή και εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια του ΚΑΠΑ ΚΑΠΑ ΕΨΙΛΟΝ στη γυναίκα του Σούλα και στα παιδιά του το Δημήτρη και  τη Φάνη και σε όλους τους οικείους του.

Φίλε αγαπητέ Γιώργο

ξέρω ότι η οικογένειά σου είναι περήφανοι για σένα! Επίτρεψέ μου όμως να απευθυνθώ προς αυτούς, και να τους πω πως πρέπει να είναι περήφανοι για σένα δυο φορές, γι’ αυτά που ακούστηκαν πιο πάνω και για άλλα που πιθανόν δεν ακούστηκαν.

Γιώργο μου

Μαζί με αυτόν που είχε την τιμή, μόλις πριν, να σε αποχαιρετήσει εκ μέρους του Κόμματος συναντηθήκατε πρώτη φορά στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1972.

Από εκείνα τα χρόνια, μέσα στη δικτατορία και σαν δόκιμος φέρνω στη μνήμη μου ένα περιστατικό που το θυμάμαι σαν να ‘ταν τώρα! Η διοίκηση της σχολής είχε καλέσει γονείς και κηδεμόνες των δοκίμων για να τους δώσει οδηγίες ώστε να διοργανώνουν κλειστές κοινωνικές εκδηλώσεις μεταξύ δοκίμων, ευέλπιδων και ικάρων, έτσι ώστε να αποφεύγονται οι συναναστροφές τους με φοιτητές, που είχαν αρχίσει να κινητοποιούνται εκείνη την εποχή. Εσύ είχες παρακολουθήσει κρυφά εκείνη τη συγκέντρωση.

 Αγαπημένε Γιώργο! Ακόμα θυμάμαι την λάμψη στο πρόσωπο σου διηγούμενος, αργότερα, την θαρραλέα στάση ενός από τους κηδεμόνες που έτυχε να είναι και φοιτητής, που είχε πάρει το λόγο, και έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους θέση μέσα σε ένα τελείως αντιδραστικό κλίμα που είχε επικρατήσει στη συγκέντρωση.

Λίγα χρόνια μετά την Σχολή, με πρωτοπόρο πάντα εσένα, συναντηθήκαμε ξανά και κρατήσαμε επαφή χάρη σε κοινούς μας φίλους και συντρόφους και πορευτήκαμε παράλληλα μέχρι σήμερα, βάζοντας κι εμείς το λιθαράκι μας στον αγώνα για το δίκιο, την προκοπή του λαού μας, το σοσιαλισμό.

Γιώργο μου, θαρρώ είναι πολύ τιμητικό, που, όταν σε εγκατέλειψαν οι δυνάμεις σου, βρέθηκες κυριολεκτικά στην αγκαλιά του κόμματος που πίστεψες και υπηρέτησες. Είναι ακόμη πολύ  συγκινητικό οι προσπάθειες των συντρόφων σου που μπορεί να μη γνώριζες κιόλας, μπόρεσαν να σε κρατήσουν στη ζωή μέχρι να μπεις στην εντατική.

Και επειδή έτσι πρέπει, αλλά κι εσύ το ξέρω θα με μάλωνες αν μου διέφευγε, φρόντισα μαζί με τους άλλους συντρόφους να σε συνοδέψει μέχρι την τελευταία σου κατοικία το κόκκινο λάβαρο.

Καλό σου ταξίδι σύντροφε και φίλε αγαπητέ σ’ ευχαριστούμε θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη και εκτίμηση